Sino ba sa mga hindi nalalayo ang edad sa akin ang hindi lumaki sa mga kwento ng Batibot? Para sa mga mas batang henerasyon na nawiwili ngayon kina Dora o Barney o Spongebob, ang Batibot (salin sa Filipino: maliit ngunit malakas at matibay) ay isang pambatang palabas na sumikat sa kalagitnaan ng dekada ’80 hanggang dekada ’90. Ang Batibot ay nagsimula noong 1984 sa pangalang Sesame!, na marahil ay hinango sa nuon din ay sikat na palabas na Sesame Street. Ang pangunahing layunin ng palabas ay upang makapaghandog ng isang programang pantelebisyon upang una, matugunan ang edukasyon ng mga mag-aaral sa pre-school at ikalawa, makatulong sa paglinang ng mga bata sa kanilang kultura, pagmamahal sa bayan at kabutihang asal.
Sina Kiko Matsing at Pong Pagong na nga marahil ang maituturing na pinakasikat sa mga naging tauhan sa palabas. Bukod sa pagkakaroon ng mga mascots na ito kasama ang lipon ng mga iba pa tulad nila Manang Bola, Sitsiritsit, Alibangbang, Ning-ning, Ging-ging at Kapitan Basa, naroon din ang mga totoong tao na gumanap sa papel nina Kuya Bodjie, Ate Siena, Kuya Ching, Ate Isay at iba pa.
Masasabi ko na naging malapit sa puso ng kabataang Pinoy ang palabas na ito dahil sa pagkakaroon nito ng entertainment value. Bukod sa tila magasin na format nito, naging mabisa din ang paggamit ng mga kantahan, sayawan, maiikling kwentong gumamit ng mga makukulay na muffets at iba pa – isang istilo ng pagtuturo at paghahatid ng aral sa nakatutuwa, nakaaaliw at kakaibang paraan. Ang palabas na ito ay tumulong sa paghubog ng pagiging malikhain ng bawat isip ng batang Pilipino gamit ang nuon ay nagpapakilala pa lang na istilong education entertainment o edu-tainment.
Ngunit gaya ng alinmang bagay, kahit na gaano pa man kadalisay ang layunin ng mga tao sa likod ng palabas na ito, hindi pa din naiwasan na humarap ito sa mga pagsubok. Isa na dito ay ang licensing issues sa mga karakter nila Pong Pagong at Kiko Matsing kayat kinailangang alisin sila taong 1996. Hindi din nakatikim ng tulong pinansyal mula sa gobyerno ang palabas kahit naging napakahirap ng tustusan ang produksyon. Makailang ulit na nawala sa ere at nagpalipat-lipat ng istasyon ang programa, na-reformat, nabihisan ng bagong pangalan, nagpalit ng opisyal na musika at napakarami pang ibang pagsubok upang maisalba ang Batibot.
Naging malaking hamon din ang hindi pagkagat ng mga advertisers upang mai-sponsor ito dala na rin marahil ng krisis pang-ekonomiya, idagdag pa ang pagpasok ng mga banyagang palatuntunan mula sa Disney, Nickolodeon at iba pa. Nakalulungkot ngunit taong 1996 nga ay tuluyan nang humina hanggang nagtapos at namaalam na ito sa ere noong 2000 (GMA). Sinubok man ang adhikain ay tiyak akong nakatatak na ang palabas na ito sa puso ng bawat isa sa atin.
‘..Kung ang ulan ay puro ispageti, oh kay sarap ng ulan..’, sabi ng isang linya mula sa isang awit na naaalala ko sa Batibot. Bilang isang bata, kung ang ulan nga naman ay puro ispageti, hindi ba’t napakasarap na lamang lumabas at maligo sa ulan. Napakaliwanag ng mga aral dito, napakasayang tumuklas at matuto, maging masaya at maging bata, muli at paulit-ulit.
Kung si Rizal ang national hero sa Pilipinas baka pwede na ding ituring na national children’s show ang Batibot- isang palabas na minsang nagpinta ng ngiti sa mga labi natin, nagtuturo, lumilinang, at nagmamahal- mga dahilan upang muli ay ipagpasalamat ko na, ‘buti na lang sa Pilipinas ako nakatira’. Siya nga pala, may balita na muling susubok na maiere ito sa channel 5. Kahit makailang bihis ka pa, sigurado aabangan kita, ako ngayon bilang hindi na bata ngunit isang kid-at-heart. Paaaaaaalam! Hanggang sa muli.
REFERENCES:
http://web.archive.org/web/20071013073747/
http://www.philonline.com.ph/~pctvf/prospect.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Batibot#References
No comments:
Post a Comment